จารึกฐานพระพุทธรูปวัดศรีบุญเรือง 2 (หนองคาย)

อักษรที่มีในจารึก

ไทยน้อย

ศักราช

พุทธศักราช 2319

ภาษา

ไทย

ด้าน/บรรทัด

จำนวนด้าน 1 ด้าน มี 2 บรรทัด

วัตถุจารึก

สำริด

ลักษณะวัตถุ

ฐานพระพุทธรูปปางมารวิชัย

ขนาดวัตถุ

หน้าตักกว้าง 11 นิ้ว

บัญชี/ทะเบียนวัตถุ

ในหนังสือ ศิลาจารึกอีสานสมัยไทย-ลาว กำหนดเป็น “จารึกฐานพระพุทธรูปวัดศรีบุญเรือง 2”

ปีที่พบจารึก

ไม่ปรากฏหลักฐาน

สถานที่พบ

ในอุโบสถวัดศรีบุญเรือง ตำบลมีชัย อำเภอเมือง จังหวัดหนองคาย

ผู้พบ

ไม่ปรากฏหลักฐาน

ปัจจุบันอยู่ที่

ในอุโบสถวัดศรีบุญเรือง ตำบลมีชัย อำเภอเมือง จังหวัดหนองคาย

พิมพ์เผยแพร่

ศิลาจารึกอีสานสมัยไทย-ลาว (กรุงเทพฯ : คุณพินอักษรกิจ, 2530), 357-358.

ประวัติ

จารึกฐานพระพุทธรูปวัดศรีบุญเรือง 2 นี้ อยู่ที่วัดนี้มาแต่เดิม

เนื้อหาโดยสังเขป

หัวเจ้าสมเด็จพรหมมาและบรรดาญาติโยมได้มีศรัทธาพร้อมกันสร้างพระพุทธรูปองค์นี้ไว้กับศาสนา

ผู้สร้าง

เจ้าหัวทิดบุญคำ

การกำหนดอายุ

ข้อความจารึกบรรทัดที่ 1 ระบุ จุลศักราชร้อย 37 คือ จ.ศ. 1137 ซึ่งตรงกับ พ.ศ. 2319 อันเป็นสมัยที่พระเจ้าศิริบุญสาร ปกครองราชอาณาจักรล้านช้างเวียงจันทน์ (พ.ศ. 2273-2322)

ข้อมูลอ้างอิง

เรียบเรียงข้อมูลโดย : นวพรรณ ภัทรมูล, โครงการฐานข้อมูลจารึกในประเทศไทย, ศมส., 2550, จาก :
1) เติม วิภาคย์พจนกิจ, ประวัติศาสตร์อีสาน, พิมพ์ครั้งที่ 3 (กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2542), 220-228.
2) ธวัช ปุณโณทก, “จารึกฐานพระพุทธรูปวัดศรีบุญเรือง 2,” ใน ศิลาจารึกอีสานสมัยไทย-ลาว : ศึกษาทางด้านอักขรวิทยาและประวัติศาสตร์อีสาน (กรุงเทพฯ : คุณพินอักษรกิจ, 2530), 357-358.
3) สิลา วีระวงส์, เรียบเรียง ; สมหมาย เปรมจิตต์, แปล, ประวัติศาสตร์ลาว, พิมพ์ครั้งที่ 3 (กรุงเทพฯ : มติชน, 2540), 137-151.