1) ฉ่ำ ทองคำวรรณ (พ.ศ. 2504), (พ.ศ. 2508)
2) เทิม มีเต็ม (พ.ศ. 2529)

1) ฉ่ำ ทองคำวรรณ (พ.ศ. 2504), (พ.ศ. 2508)
2) จำปา เยื้องเจริญ (พ.ศ. 2529)

1) คณะกรรมการจัดพิมพ์เอกสารทางประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และโบราณคดี สำนักนายกรัฐมนตรี (พ.ศ. 2508)
2) กองหอสมุดแห่งชาติ กรมศิลปากร (พ.ศ. 2529)

1. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ อ่านเป็น “นี”
2. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ อ่านเป็น “จนามฺ (จนาม์)”
3. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ อ่านเป็น “โลกฺย”
4-5. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ อ่านเป็น “เตา”
6. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ อ่านเป็น “มีน์”
7. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ อ่านเป็น “หํงฺ (หํง์)”
8. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ อ่านเป็น “กา”
9. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ อ่านเป็น “นวงฺ (นวง์)”
10. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ อ่านเป็น “เคาอฺ (เคาอ์)”
11. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : ฉ่ำ ทองคำวรรณ, เทิม มีเต็ม และ จำปา เยื้องเจริญ มีความเห็นตรงกันว่าน่าจะเป็น “เมียะ” แม้ว่าอักษรที่ปรากฏในจารึกจะมีความชัดเจนว่าเป็น “บ” เนื่องจาก “เบี้ยะ” แปลว่า “ไอ้” ส่วน “เมี้ยะ” แปลว่า “พ่อ” ซึ่งเหมาะสมกับข้อความในจารึกมากกว่า
12. พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร : หลักการถ่ายถอดตัวอักษรในจารึกภาษามอญเป็นอักษรไทยของกองหอสมุดแห่งชาติ โดยเทิม มีเต็ม และของ ฉ่ำ ทองคำวรรณ (พ.ศ. 2508) มีความแตกต่างกันเล็กน้อย คือ อักษรที่มีเครื่องหมาย วิราม กำกับ (ซึ่งแสดงถึงการเป็นตัวสะกด) นั้น เทิม มีเต็ม ใช้เครื่องหมายการันต์ในการถ่ายถอด ส่วน ฉ่ำ ทองคำวรรณ ใช้การจุดใต้พยัญชนะ