จารึกบนแผ่นอิฐ หมายเลข ๔ ตาราง ๖๒ ก้อน ช

อิฐหมายเลข ๔ ตาราง ๖๒ ก้อน ช

ไทยน้อย

พุทธศักราช ๒๑๙๑-๒๒๔๔

จำนวนด้าน ๑ ด้าน มี ๑ บรรทัด

ดินเผา

แผ่นอิฐ

-

ในหนังสือ จดหมายเหตุการบูรณะปฏิสังขรณ์องค์พระธาตุพนม และ ศิลาจารึกอีสานสมัยไทย-ลาว กำหนดเป็น “อิฐหมายเลข ๔ ตาราง ๖๒ ก้อน ช”

พุทธศักราช ๒๕๑๘-๒๕๒๒

วัดพระธาตุพนมวรมหาวิหาร อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม

ไม่ปรากฏหลักฐาน

วัดพระธาตุพนมวรมหาวิหาร อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม

๑) วารสารศิลปากร ปีที่ ๒๐ ฉบับที่ ๑-๒ (พฤษภาคม-กรกฎาคม ๒๕๑๙) : ๑๓๔-๑๔๕.
๒) จดหมายเหตุการบูรณะปฏิสังขรณ์องค์พระธาตุพนม (กรุงเทพฯ : คณะกรรมการดำเนินงานบรรจุพระบรมสารีริกธาตุในองค์พระธาตุพนม, ๒๕๒๒), ๑๙๓.
๓) ศิลาจารึกอีสานสมัยไทย-ลาว (กรุงเทพฯ : คุณพินอักษรกิจ, ๒๕๓๐), ๓๔๐.

พระธาตุพนมล่มเมื่อ วันที่ ๑๑ สิงหาคม ๒๕๑๘ (เวลา ๑๙.๓๘ น.) ในการปฏิสังขรณ์ใหม่เมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๘-๒๕๒๒ ได้มีการขุดสำรวจตามหลักวิชาการโบราณคดี ได้พบจารึกฐานพระพุทธรูปประมาณ ๑,๐๑๕ องค์ และแผ่นจารึกอื่นๆ ๔๖ ชิ้น จารึกเหล่านี้บางส่วน นายวัชรินทร์ (ปฏิพัทธ์) พุ่มพงษ์แพทย์ ร่วมกับพระเทพรัตนโมลี (แก้ว กันโตภาโส) เจ้าอาวาสวัดพระธาตุพนมวรมหาวิหาร อ่าน และอธิบายศัพท์ นำมาพิมพ์รวมอยู่ในหนังสือ จดหมายเหตุการบูรณะปฏิสังขรณ์องค์พระธาตุพนม (กรมศิลปากร, โรงพิมพ์พิฆเณศ ๒๕๒๒) และ “ข้อมูลใหม่ที่ได้จากจารึกในพระธาตุพนม” ใน วารสารศิลปากร ฉบับที่ ๑ ปีที่ ๒๐ พ.ศ. ๒๕๑๙

ข้อความจารึกระบุนามของผู้สร้าง ได้แก่ แก่นศิลา

แก่นศิลา

ข้อความในจารึกนี้มิได้ระบุศักราชไว้ แต่กรมศิลปากรได้กำหนดอายุของจารึกนี้ให้อยู่ในช่วง พ.ศ. ๒๑๙๑-๒๒๔๔ โดยเทียบเคียงกับศักราชที่ปรากฏในจารึกฐานพระพุทธรูปองค์อื่นๆ ที่พบในองค์พระธาตุพร้อมกัน

เรียบเรียงข้อมูลโดย : นวพรรณ ภัทรมูล, โครงการฐานข้อมูลจารึกในประเทศไทย, ศมส., ๒๕๔๙, จาก :
๑) กรมศิลปากร, จดหมายเหตุการบูรณะปฏิสังขรณ์องค์พระธาตุพนม : ณ วัดพระธาตุพนมวรมหาวิหาร อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม พ.ศ. ๒๕๑๘-๒๕๒๒ (กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์พิฆเณศ, ๒๕๒๒), ๑๙๓.
๒) ธวัช ปุณโณทก, “จารึกกรุพระธาตุพนม,” ใน ศิลาจารึกอีสานสมัยไทย-ลาว : ศึกษาทางด้านอักขรวิทยาและประวัติศาสตร์อีสาน (กรุงเทพฯ : คุณพินอักษรกิจ, ๒๕๓๐), ๓๓๓-๓๔๐.
๓) วัชรินทร์ พุ่มพงษ์แพทย์, “ข้อมูลใหม่ที่ได้จากจารึกในพระธาตุพนม,” ศิลปากร ๒๐, ๑-๒ (พฤษภาคม-กรกฏาคม ๒๕๑๙) : ๑๓๔-๑๔๕.