“อนึ่งบุคคลอันเป็นพยานโกหก และบุคคลอันชิงเอาซึ่งที่เรือกสวนไร่นาและเขตคามนิคมและชิงเอาซึ่งที่อุโบสถวิหาร ที่อาวาสก็ดี ชิงเอาภรรยาท่านและสมบัติท่านก็ดี ชายอันร่วมประเวณีท่าน และหญิงอันนอกใจสามีนั้นก็ดี อนึ่งคนอันใจบาปจับสัตว์เป็นๆ โยนเข้าในกองเพลิงก็ดี คนอันด่าว่าสมณะผู้มีศีลด้วยถ้อยคำอันหยาบช้าก็ดี คนทั้งหลายเหล่านี้ย่อมไปตกในโรรุวนรก ทนเวทนา มีกายจมอยู่ในต้นบัวเหล็กลุกเป็นเปลวเพลิง นายนิรยบาลก็ประหารด้วยศาสตราวุธต่างๆ ตายแล้วกลับเป็นขึ้นมาเล่า และสัตว์ในโรรุวนรกมีอายุศม์นานได้ 4,000 ปี แต่ละวันๆ ในโรรุวนรก คณนาได้ 17 โกฎกับ 6 ล้านปีในมนุษย์โลกเป็นกำหนด”
ภาพจาก : http://board.palungjit.org/946678-post18.html (ด้านซ้ายสุดคือ โรรุวนรก)
ในไตรภูมิกถา เรียก ‘โรรุวนรก’ว่า นรกแห่งเสียงหวีดร้อง นรกขุมนี้ห่างไกลจากสังฆาฏนรกลงไปในภายใต้ประมาณได้ 15,000 โยชน์ มีลักษณะเพิ่มเติมจากสังฆาฏนรกคือ ใจกลางขุมนรกมีเหล่าดอกบัวกลีบเป็นเหล็กใหญ่มาก มีไฟลุกแดงอยู่ตลอดเวลา สัตว์นรกจะถูกกรรมดลใจให้ดำผุดลงไปในดอกบัวเหล่านั้น กลีบบัวก็จะงับอวัยวะต่างๆ ของสัตว์นรก เช่น ศีรษะ แขน และขา เป็นต้น เมื่องับไว้แล้วก็ไม่ปล่อย ไฟจากบัวก็จะเผาผลาญสัตว์นั้น
อีกตำราหนึ่งอรรถาธิบายว่า ผู้ไปเกิดเป็นสัตว์นรกในนรกขุมนี้ จะถูกบังคับให้ขึ้นไปนั่งบนดอกบัว เมื่อขึ้นไปบนดอกบัวแล้วกลีบบัวก็บานขึ้น บานแล้วก็เป็นเหล็กแดงมีกระแสไฟพวยพุ่งออกมาจากกลีบ คราวนี้ดอกบัวก็จะถูกไฟเผาจนแดง ไฟกรดได้เผาอยู่ตลอดเวลา กฎของกรรมบังคับให้สัตว์นรกค่อยๆ ก้มหัวลง ขึ้นไปยืนบนดอกบัวแล้วแหย่ขาลงไปในระหว่างกลีบ ค่อยๆ ก้มลง ในที่สุดก็จุ่มลงไปในโคนของกลีบดอกบัว เมื่อพร้อมแล้วกลีบบัวก็งับเข้ามา หัวจรดลงไปถึงแค่คาง มือจมลงไปถึงแค่ข้อมือ เท้าทั้งสองจมลงไปถึงแค่ข้อเท้า เจ็บก็เจ็บร้อนก็ร้อน ถูกไฟเผาอยู่ตลอดเวลา ดอกบัวเหล็กก็รัดเข้าไป
สัตว์นรกนี้ต้องรับโทษเป็นเวลาเก้าแสนสามหมื่นหกพันล้านปีมนุษย์ หรือสี่พันปีนรก
อกุศลกรรม หรือ บาป ที่ทำให้ไปตกในนรกขุมนี้ คือ เมื่อครั้งเป็นมนุษย์ได้เป็นพยานเท็จ, พวกที่แย่งชิงที่ดิน แย่งที่วัด, แย่งภรรยาและสมบัติผู้อื่น, หญิงที่นอกใจสามี, คนใจบาปที่จับสัตว์เป็นๆ โยนลงกองไฟ ฯลฯบาปกรรมเหล่านี้เป็นต้น ส่งผลให้เขาต้องไปตกนรกในโรรุวนรก
จบตอนที่ 4
ผู้เขียน : นวพรรณ ภัทรมูล
คำสำคัญ : จารึกเรื่องนิรยกถา จารึกวัดพระเชตุพนวิมลมังคลารามฯ จารึกวัดโพธิ์ นรกในจารึก