“อนึ่งบุคคลอันกระทำการบาป หาความกรุณาแก่สัตว์มิได้ มีต้นว่าฝึกช้าง ม้า โค กระบือ ด้วยกรรมอันสาหัส มีประการต่างๆ นั้น ก็ไปตกในสังฆาฏนรก ภายในนรกกอปรด้วยถ่านเพลิงอันรุ่งเรืองเป็นเปลว และมีภูเขาอันสูงแล้วไปด้วยเหล็กมีซอกอันลึกเต็มไปด้วยถ่านเพลิงน่าพิลึกพึงกลัวยิ่งนัก และสัตว์ในสังฆาฏนรกนั้น มีกายอันวิปริต มีศีรษะเป็นกระบือและช้างม้าและสัตว์ต่างๆ ตัวนั้นเป็นมนุษย์บ้าง เป็นสัตว์เดียรัจฉานบ้างควรจะสังเวช นายนิรยบาลเอาพวนเหล็กใหญ่ลุกเป็นเพลิงผูกเข้าแล้ว ตีด้วยค้อนเหล็กขับให้แล่นไปดุจโคและกระบือ สัตว์นรกนั้นทนทานมิได้ก็ร้องไห้ร่ำไร บางที(ภู)เขานรกเกิดขึ้นบีบสัตว์ให้เป็นจุณไปเสวยทุกขเวทนาในสังฆาฏนรกนานได้ 2,000 ปี แต่ละวันในสังฆาฏนรกนั้น คณนาในมนุษย์ได้ 14 โกฏิกับ 2 ล้านปีเป็นกำหนด”
 
ในไตรภูมิกถา เรียก ‘สังฆาฏนรก’ว่า นรกตีกระทบ นรกขุมนี้ห่างไกลจากกาฬสูตรนรกลงไปภายใต้ประมาณ 15,000 โยชน์ห้อมล้อมไปด้วยภูเขาเหล็กลูกมหึมามีไฟลุกท่วมคอยกลิ้งเข้ากระทบกระแทกสัตว์นรกจนเหลวเป็นวุ้นเลือด เมื่อภูเขาเหล็กเลยไปแล้ว สัตว์ทั้งหลายก็กลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่สัตว์นรกตนใดวิ่งหนีไม่ยอมเข้าไปในระหว่างภูเขานี้จะถูกนายนิรยบาลไล่แทงไล่ฟันด้วยค้อนหรือหอกเป็นต้น เมื่อตายแล้วก็ฟื้นกลับเป็นปรกติเพื่อรับโทษอีกครั้งเหมือนในขุมก่อนๆ สัตว์นรกนี้ต้องรับโทษเป็นเวลาสองแสนเก้าหมื่นล้านมนุษย์ หรือสองพันปีนรก

 
อกุศลกรรม หรือ บาป ที่ทำให้ไปตกในนรกขุมนี้ คือ เมื่อครั้งเป็นมนุษย์ได้เป็นพรานนก  พรานเนื้อ  พวกที่ฝึกช้าง ม้า โค กระบือ อย่างทารุณ หรือพวกที่ชอบทรมานเบียดเบียนสัตว์ที่ตนใช้ประโยชน์โดยขาดความเมตตาสงสาร ฯลฯบาปกรรมเหล่านี้เป็นต้น ส่งผลให้เขาต้องไปตกนรกในสังฆาฏนรก
 
จบตอนที่ 3

ผู้เขียน : นวพรรณ ภัทรมูล

คำสำคัญ : จารึกเรื่องนิรยกถา จารึกวัดพระเชตุพนวิมลมังคลารามฯ จารึกวัดโพธิ์ นรกในจารึก