ในอดีตบ้านโคกเขา อ.ประคำ จ.บุรีรัมย์   เป็นจุดเริ่มต้นของเสียงปืนแตกในเขตงานอีสานใต้ของขบวนการคอมมิวนิสต์เมื่อกว่า 30 ปีมาแล้ว  เพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์ในอดีตและการเสียสละของบรรดาสหายร่วมอุดมการณ์  ทางสโมสร’19 ร่วมกับ “ ชมรมเพื่อน’39[1]”  ซึ่งสมาชิกส่วนใหญ่คืออดีตนิสิตนักศึกษาและผู้ที่เคยร่วมในเหตุการณ์ 14 ตุลา 2516 และ 4 ตุลา 2519  จึงได้สร้างอนุสรณ์สถานประชาชนอีสานใต้ขึ้น  รวมถึงก่อตั้ง “ศูนย์วัฒนธรรมพื้นบ้าน ” ที่ประกอบด้วยพิพิธภัณฑ์ และส่วนของการฝึกอบรมอาชีพและการเรียนรู้ภูมิปัญญาพื้นบ้าน  โดยในปี พ.ศ. 2544 ได้ก่อสร้างอาคารพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านอีสานใต้ และเปิดพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านอย่างเป็นทางการ  อาคารพิพิธภัณฑ์มีลักษณะเป็นเรือนไทยยกพื้นสูง ใต้ถุนเปิดโล่ง ตั้งอยู่บริเวณทางด้านซ้ายมือของทางเข้าอนุสรณ์สถานเกี่ยวกับสหายในขบวนการคอมมิวนิสต์ไทยในอดีต ส่วนชั้นบนเป็นพื้นที่จัดแสดง 
 

ในทุกปีบรรดาสหายที่เคยอยู่ในขบวนการและชาวบ้านจะร่วมกันจัดงานรำลึกถึงเหตุการณ์ในอดีต พิธีการส่วนใหญ่จะเน้นไปที่ตัวอนุสรณ์สถานมากกว่า  ในส่วนพิพิธภัณฑ์ยังไม่ได้พัฒนาหรือจัดการอย่างต่อเนื่อง ปัจจุบันการจัดแสดงภายในจะมีสภาพเหมือนห้องเก็บของ แต่ก็ยังแสดงให้เห็นถึงความเป็นหมวดหมู่ของวัตถุที่จัดแสดงไม่ว่าจะเป็นหม้อดินเผาโบราณ (คล้ายกับเป็นโบราณวัตถุที่ถูกค้นพบ) หินกะเทาะ พระพุทธรูป อาวุธเครื่องมือในการดำรงชีวิต เช่น เครื่องมือจับปลา ปืน หน้าไม้ เป็นต้น รวมถึงตู้เก็บหนังสือ และลังกระดาษที่มีข้าวของต่างๆ วางอยู่ วัตถุข้าวของที่ปรากฏอยู่ในพิพิธภัณฑ์นี้ไม่มีชิ้นใดที่แสดงความเกี่ยวพันกับขบวนการคอมมิวนิสต์อย่างชัดเจน ทั้งนี้วัตถุประสงค์ของพิพิธภัณฑ์แห่งนี้มุ่งแสดงหรือนำเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของคนพื้นบ้านในภูมิภาคอีสานใต้ เป็นสำคัญ
 

แนวโน้มในอนาคต ทางสโมสร’19 และชุมชน ปรารถนาจะใช้ส่วนของพื้นที่อนุสรณ์สถานและพิพิธภัณฑ์ รวมถึงพื้นที่ต่างๆ ในชุมชนพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยว  โดยหวังว่าจะพัฒนาต่อไปเป็นศูนย์การเรียนรู้ทางประวัติศาสตร์ของพื้นที่อีกด้วย