พิพิธภัณฑ์ชาติพันธุ์ในสปป.ลาว

เมื่อเกือบ 4 ปีที่แล้ว ผู้เขียนมีโอกาสทำความรู้จักและเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ในลาวหลายแห่ง ในหลายวาระ ด้วยความสนับสนุนของศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร ช่วงที่ดร.ปริตตา เฉลิมเผ่า กออนันตกูล ดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการ ผศ.สุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชร์ อดีตผู้อำนวยการ ที่สละเวลาร่วมเดินทาง ให้ข้อแนะนำ อาจารย์ศิริพร ศรีสินธุ์อุไร ที่ช่วยอ่านงานและให้ข้อแนะนำที่เป็นประโยชน์มาก จนทำให้ข้อเขียนเชิงวิชาการเรื่อง “อ่านภาพแทนกลุ่มชาติพันธุ์ในพิพิธภัณฑ์ชาติพันธุ์ สปป.ลาว” เสร็จลุล่วงลงจนได้ และขอขอบคุณรศ.ดร.ดารารัตน์ เมตตาริกานนท์ ที่กรุณาให้ข้อคิดเห็นและตีพิมพ์ลงใน “วารสารสังคมลุ่มน้ำโขง” ปีที่ 10 ฉบับที่ 1 มกราคม-เมษายน 2557

สมัยที่ผู้เขียนยังเป็นนักเรียนด้านภูมิภาคศึกษา ผู้เขียนสนใจประเทศลาวเป็นพิเศษ ตอนนั้นรู้สึกว่าวัฒนธรรมลาวกับไทยคล้ายๆ กัน โดยเฉพาะภาษา ศาสนา ความเชื่อ คงจะทำความเข้าใจอะไรๆ ได้ไม่ยากนัก แต่เอาเข้าจริงเมื่อได้เดินทาง สัมผัสชีวิตวัฒนธรรมแง่มุมต่างๆ ของคนลาวมากขึ้น ทั้งตอนเรียนหนังสือและช่วงที่ทำงาน จึงได้เห็นโลกและมุมมองใหม่ที่ต่างไปจากความคิดเดิม

บทความชิ้นดังกล่าว ผู้เขียนตั้งใจพูดถึงพิพิธภัณฑ์ชาติพันธุ์ในลาวประเทศลาว 3 แห่ง คือ หอพิพิธภัณฑ์บรรดาเผ่า แขวงพงสาลี หอพิพิธภัณฑ์ชนเผ่าเมืองสิง แขวงหลวงน้ำทา และศูนย์ศิลปะและชนเผ่าวิทยา หลวงพระบาง ข้อสงสัยและคำถามที่ตั้งไว้และคำตอบ(เท่า)ที่ได้ ทั้งหมดอยู่ในข้อเขียนชิ้นนั้นแล้ว (คลิกอ่านบทความฉบับเต็มได้ตามลิงค์นี้ค่ะ)

สำคัญกว่านั้นสำหรับผู้เขียน มันเป็นประสบการณ์ ความทรงจำ และความรู้สึกหลากหลายที่เกิดขึ้นระหว่างการทำงาน การลงสำรวจภาคสนามและการเขียนงาน ทั้งความสนุก ความน่าเบื่อ ความแปลกใหม่ ความเหลือทน ความเอื้อเฟื้อ ความยึดมั่นถือมั่น ความไม่แน่นอนที่แน่นอน ที่ล้วนผ่านพ้นไปแล้วด้วยความระลึกถึง

อ้างอิง :

คำสำคัญ:

ลาว พิพิธภัณฑ์ชาติพันธุ์

ชื่อผู้แต่ง : ปณิตา สระวาสี