จารึกวัดอารามป่าญะ

ศิลาจารึกอักษรและภาษาไทย วัดศรีโคมคำ อ. พะเยา จ. เชียงราย, หลักที่ ๑๐๓ ศิลาจารึก วัดศรีโคมคำ, พย. ๗ จารึกวัดอารามป่าญะ พ.ศ. ๒๐๓๘

ฝักขาม

พุทธศักราช ๒๐๓๘

จำนวนด้าน ๒ ด้าน มี ๓๖ บรรทัด ด้านที่ ๑ มี ๑๙ บรรทัด ด้านที่ ๒ มี ๑๗ บรรทัด

หินทรายสีเทา

รูปใบเสมา

กว้าง ๕๐ ซม. สูง ๙๗ ซม. หนา ๘ ซม.

๑) กองหอสมุดแห่งชาติ กำหนดเป็น “พย. ๗”
๒) ในวารสาร ศิลปากร ปีที่ ๙ ฉบับที่ ๔ (พฤศจิกายน ๒๕๐๘) กำหนดเป็น “ศิลาจารึกอักษรและภาษาไทย วัดศรีโคมคำ อ. พะเยา จ. เชียงราย”
๓) ในหนังสือ ประชุมศิลาจารึก ภาคที่ ๔ กำหนดเป็น “หลักที่ ๑๐๓ ศิลาจารึก วัดศรีโคมคำ”
๔) ในหนังสือ จารึกล้านนา ภาค ๑ เล่ม ๑ กำหนดเป็น “พย. ๗ จารึกวัดอารามป่าญะ พ.ศ. ๒๐๓๘”
๕) ในหนังสือ ประชุมจารึกเมืองพะเยา กำหนดเป็น “พย. ๗ จารึกวัดป่าญะ”

ไม่ปรากฏหลักฐาน

วัดป่าญะ (อารามป่าญะ) ตำบลในเวียง อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา

ไม่ปรากฏหลักฐาน

วัดศรีโคมคำ ตำบลในเวียง อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา

๑) วารสารศิลปากร ปีที่ ๙ ฉบับที่ ๔ (พฤศจิกายน ๒๕๐๘) : ๕๘-๖๓.
๒) ประชุมศิลาจารึก ภาคที่ ๔ (พระนคร : สำนักนายกรัฐมนตรี, ๒๕๑๓), ๑๐๕-๑๑๐.
๓) จารึกล้านนา ภาค ๑ เล่ม ๑ (กรุงเทพฯ : มูลนิธิเจมส์ เอช ดับเบิ้ลยู ทอมป์สัน, ๒๕๓๔), ๑๑๔-๑๑๗.
๔) ประชุมจารึกเมืองพะเยา (กรุงเทพฯ : ศิลปวัฒนธรรม, ๒๕๓๘), ๑๖๕-๑๗๒.

คณะกรรมการค้นคว้าประวัติศาสตร์แห่งสหภาพพม่าได้อัดสำเนามาให้กรมศิลปากร เมื่อวันที่ ๑๒ เมษายน พ.ศ. ๒๕๐๔

พ.ศ. ๒๐๓๘ ณ วัดอารามป่าญะ อันเจ้าเหนือหัวปู่หม่อนพระเป็นเจ้าเจ้าเมืองแม่ใน (หมายถึง พระเจ้าสามฝั่งแกน) ให้สร้างไว้ สมเด็จบพิตรพระเป็นเจ้าเจ้าเมืองพิงจึงใด้ให้คนนำพระราชโองการมามอบแก่พระเป็นเจ้าเจ้าสี่หมื่นพยาว ให้พระเป็นเจ้าเจ้าสี่หมื่นพยาวพิจารณามอบหมายข้าพระจำนวนมากไว้ดูแลวัดและพระสงฆ์ โดยประกาศรายชื่อข้าพระเหล่านั้นไว้ในศิลาจารึก

พระราชครู, พระเป็นเจ้าเจ้าสี่หมื่นพยาว, เจ้าพันหนังสือนนต่างเมือง และเจ้าล่ามดาบน้อยพระเป็นเจ้า

ข้อความจารึกด้านที่ ๑ บรรทัดที่ ๑ ระบุ จ.ศ. ๘๕๗ ซึ่งตรงกับ พ.ศ. ๒๐๓๘ อันเป็นปลายรัชสมัยของพระเจ้ายอดเชียงราย (พ.ศ. ๒๐๓๐-๒๐๓๘) หรือต้นรัชสมัยที่พระเมืองแก้วหรือพระเจ้าพิลกปนัดดาธิราชปกครองเมืองเชียงใหม่ (พ.ศ. ๒๐๓๘-๒๐๖๘)

เรียบเรียงข้อมูลโดย : นวพรรณ ภัทรมูล, โครงการฐานข้อมูลจารึกในประเทศไทย, ศมส., ๒๕๔๙, จาก :
๑) โครงการวิจัยการปริวรรตและชำระจารึกล้านนา, “พย. ๗ จารึกวัดอารามป่าญะ พ.ศ. ๒๐๓๘,” ใน จารึกล้านนา ภาค ๑ เล่ม ๑ : จารึกจังหวัดเชียงราย น่าน พะเยา แพร่ (กรุงเทพฯ : มูลนิธิเจมส์ เอช ดับเบิ้ลยู ทอมป์สัน, ๒๕๓๔), ๑๑๔-๑๑๗.
๒) ประสาร บุญประคอง, “คำอ่านศิลาจารึก อักษรและภาษาไทย ได้มาจากวัดศรีโคมคำ อำเภอพะเยา จังหวัดเชียงราย),” ศิลปากร ๙, ๔ (พฤศจิกายน ๒๕๐๘) : ๕๘-๖๓.
๓) ประสาร บุญประคอง, “พย. ๗ จารึกวัดป่าญะ,” ใน ประชุมจารึกเมืองพะเยา (กรุงเทพฯ : ศิลปวัฒนธรรม, ๒๕๓๘), ๑๖๕-๑๗๒.
๔) ประสาร บุญประคอง, “หลักที่ ๑๐๓ ศิลาจารึก วัดศรีโคมคำ,” ใน ประชุมศิลาจารึก ภาคที่ ๔ : ประมวลจารึกที่พบในภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคตะวันออก และภาคกลางของประเทศไทย อันจารึกด้วยอักษร และ ภาษาไทย, ขอม, มอญ, บาลีสันสกฤต (พระนคร : คณะกรรมการจัดพิมพ์เอกสารทางประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และโบราณคดี สำนักนายกรัฐมนตรี, ๒๕๑๓), ๑๐๕-๑๑๐.