ทั้งหมด : 34,847 ระเบียน
1451. รหัส : MM-1-21-7
| มอร์แมนอ้างถึงงานของ Pittinger (1960) นักบำบัด (?) ในประเด็นเรื่องข้อแนะนำต่างๆ ที่ควรปฏิบัติขณะสนทนากับคนไข้ และลักษณะนิสัยของคนไข้ เช่น คนที่ชอบยอมตามใจผู้อื่น คนที่ไม่ชอบแสดงความรู้สึกของตน และยังมีตัวอย่างลักษณะนิสัยของคนไข้ประเภทต่างๆ | บัตรบันทึกแบบเจาะ
1452. รหัส : MM-1-21-8
| มอร์แมนอ้างถึงงานของ Rosaldo (1972) นักภาษาศาสตร์และนักจิตวิเคราะห์ทางด้านมานุษยวิทยาชาวอเมริกัน ในประเด็นเรื่องการให้คำนิยามหรือคำเรียกชื่อ ชื่อของสิ่งต่างๆ ที่เราเรียกกันอยู่ในปัจจุบัน ถูกเรียกตามบริบทต่างๆ ของมัน เช่น รูปร่างหรือสิ่งที่แวดล้อมตัวมันอยู่ อย่างไรก็ดี นิยามหรือชื่อเรียกจะถูกเก็บไว้โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง และถูกแยกอย่างเป็นระบบ | บัตรบันทึกแบบเจาะ
1453. รหัส : MM-1-21-9
| มอร์แมนอ้างถึงงานของ Cole และ Bruner (1972) นักจิตวิทยาชาวอเมริกัน มอร์แมนสรุปว่า คำตอบที่ได้จากบททดสอบทางจิตวิทยาและภาษาศาสตร์ ล้วนมีผลสืบเนื่องมาจากสถานการณ์ที่เคยได้ประสบมาในอดีต สถานการณ์เหล่านั้นแสดงให้เห็นถึงอคติ และการคุกคาม รวมไปถึงความไม่คุ้นเคย (?) | บัตรบันทึกแบบเจาะ
1454. รหัส : MM-1-21-10
| มอร์แมนอ้างถึงงานของ Lakoff (1971) นักภาษาศาสตร์ ในประเด็นเรื่องการใช้ความเห็นส่วนตนเป็นส่วนหนึ่งในการหาเหตุผลเกี่ยวกับตรรกศาสตร์ ภาษา และสถานการณ์ มอร์แมนวิพากษ์ว่า แหล่งข้อมูลดังกล่าวมีข้อจำกัด และกล่าวถึงประเด็นเกี่ยวกับความ “ซาบซึ้ง” ว่าเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน นอกจากนี้ Lakoff ยังละการตีความถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดความซาบซึ้ง | บัตรบันทึกแบบเจาะ
1455. รหัส : MM-1-21-11
| มอร์แมนอ้างถึงงานของ Yngve (1970) นักภาษาศาสตร์ ในประเด็นเรื่องการใช้ภาษากับการสื่อสารของคน ซึ่งสติอารมณ์จะทำหน้าที่รวมข้อมูลสำคัญๆ ทั้งที่อยู่ในรูปแบบของภาษาศาสตร์ และรูปแบบอื่นๆ ที่มิใช่ภาษาศาสตร์ ผู้คนจะใช้ภาษากันมากในกิจกรรมที่มีการสนทนา ในกลุ่มผู้สนทนาจะมีการแสดงออกทั้งท่าทางและน้ำเสียง และการสนทนาจะไม่เน้นตามหลักไวยากรณ์ แต่จะเน้นความรู้ขั้นพื้นฐานที่ไม่จำเป็นต้องยกตัวอย่างเพื่ออธิบายเพิ่มเติมอีก เพียงแค่การสนทนาในเรื่องที่รู้มา หรือเรื่องที่จดจำได้ | บัตรบันทึกแบบเจาะ
1456. รหัส : MM-1-21-12
| มอร์แมนอ้างถึงงานของ Fillmore (1971) นักภาษาศาสตร์ชาวอเมริกัน ในประเด็นเรื่องความสำคัญของต้นฉบับเพราะคำบางคำต้องอาศัยการตีความ หรือความหมายดั้งเดิมของคำ มอร์แมนมองว่า มีความจำเป็นที่จะกำหนดกฎเกี่ยวกับคำที่มาจากต้นฉบับเหล่านี้ไว้ (คำที่มาจากภาษากฎหมาย?-ผู้แปล) เพื่อที่เวลานำไปใช้ประกอบการพิจารณาคดีจะได้เลือกและใช้คำที่เหมาะสมได้ | บัตรบันทึกแบบเจาะ
1457. รหัส : MM-1-21-13
| มอร์แมนอ้างถึงงานของ Lyons (1968) ในประเด็นเรื่องการใช้ภาษาในชีวิตประจำวัน การรับรู้ของผู้ฟังถึงความหมายของคำที่มาจากตัวคำ การแสดงออกของโทนเสียงกับท่าทาง พร้อมทั้งยกตัวอย่างการใช้ภาษาในชีวิตประจำวันในแง่มุมของนักพฤติกรรมนิยม (?) | บัตรบันทึกแบบเจาะ
1458. รหัส : MM-1-21-14
| มอร์แมนอ้างถึงงานของ Bernstien (1970) ในประเด็นเรื่องการพูดซึ่งมีทั้งแบบที่จำกัดความและไม่จำกัดความ รูปแบบการพูดอาจถูกจำกัดด้วยบริบทที่แตกต่างกันไป และการพูดมีความสัมพันธ์ร่วมกับบทบาททางสังคมของผู้พูด และความสัมพันธ์ภายในสังคมของผู้พูดต่อสมาชิกคนอื่นๆ ด้วย | บัตรบันทึกแบบเจาะ
1459. รหัส : MM-1-21-15
| มอร์แมนอ้างถึงบทความของ Singh และ Pareek (1966) ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับการอธิบายถึงตัวชี้วัดสถานภาพทางสังคมและเศรษฐกิจ โดยอาศัยข้อมูลที่ได้จากการสัมภาษณ์คนสองกลุ่มที่มีสถานะทางสังคมและเศรษฐกิจที่ต่างกัน นอกจากนี้ บทความยังให้คำจำกัดความของคำว่า “ปัญหา” และเทคนิคต่างๆ ในการคัดเลือกคนที่จะให้สัมภาษณ์ | บัตรบันทึกแบบเจาะ
1460. รหัส : MM-1-21-16
| มอร์แมนอ้างถึงงานของ Kennedy (1963) ซึ่งได้อ้างอิงไปถึงงานของ Hermagoras (นักวาทศิลป์ชาวกรีก-ผู้แปล) และ Aristotle (นักปรัชญาชาวกรีก-ผู้แปล) เกี่ยวกับสาเหตุสำคัญ 4 ประการที่นำไปสู่ความขัดแย้ง คือ ความจริง การประทุษร้าย ความสำคัญ และความถูกต้อง Hermagoras ได้แยกลักษณะความขัดแย้งทั้ง 4 ประการออกเป็นประเด็นต่างๆ โดยเริ่มจากการแก้ตัวว่าตนไม่ได้ทำผิด การยอมรับว่าตนเองทำผิดแต่ไม่รู้ว่าผิด การทำผิดเพราะความจำเป็นภายใต้สถานการณ์ที่บีบบังคับ และสุดท้าย คือ การพิจารณาไต่สวนโดยศาล นอกจากนี้ Aristotle ยังได้ให้นิยามความหมายของคำว่า “enthymeme” ซึ่งหมายถึงการอนุมานที่มีการให้เหตุผล โดยการพิสูจน์ด้วยเหตุผลอย่างมีรูปแบบ (?) แต่ทั้งนี้ก็ไม่อาจสามารถสรุปผลได้เพราะเป็นเพียงแค่การอนุมาน | บัตรบันทึกแบบเจาะ
