1) ยอร์ช เซเดส์ (พ.ศ. 2507)
2) ชะเอม แก้วคล้าย (พ.ศ. 2526), (พ.ศ. 2529)

1) ยอร์ช เซเดส์ (พ.ศ. 2507)
2) ชะเอม แก้วคล้าย (พ.ศ. 2526), (พ.ศ. 2529)

กองหอสมุดแห่งชาติ กรมศิลปากร (พ.ศ. 2529)

1. ชะเอม แก้วคล้าย : “ศกปติสํว (ตฺสเร)” แปลว่าในปีรัชสมัยแห่งศักราช - - - เป็นคำแปลกลางๆ ความจริงแล้วเนื้อความไม่ชัดเจนนัก เพราะอาจจะแปลว่าในปีแห่งพระเจ้าศกราชก็ได้ เป็นเพราะอักษรหน้าคำว่า “ศก” นั้นหายไป จึงแปลเป็นกลางๆ ไว้ เท่าที่สังเกตจากจารึกอื่นๆ หน้า “ศก” จะเป็นตัวเลขบอกจำนวนศักราช จึงไม่อาจทราบได้ว่า “ศก” เป็นศักราช หรือ นามของพระมหากษัตริย์
2. ชะเอม แก้วคล้าย : “อทฺวยานฺ” ถ้าอ่านเป็น “อทฺวยาน” ไม่สามารถแปลรับกับบทใด หรือจะให้ขยายบทใดได้ เพราะวิภัตติต่างกัน ในที่นี้จึงอ่านเป็น “อทฺวยานฺ” เป็น ปฺรถมวิภัตติ ทำหน้าที่ขยายคำว่าราชา ส่วนขีดบนอักษร “น” ที่เป็นเครื่องหมายให้อักษร “นฺ” เป็นตัวสะกดนั้น ตรงกับรอยหินแตกพอดี จึงไม่อาจเห็นอย่างชัดเจนได้
3. ชะเอม แก้วคล้าย : คำว่า “กานำ” ชัดเจนอยู่แล้ว แต่นิคหิต ( -ํ ) จะมองเห็นอย่างเบาบาง ท่านศาสตราจารย์ ยอร์ช เซเดส์ อ่านคำนี้ว่า “กาฏา” จึงทำให้ความหมายเปลี่ยนไป ซึ่งตามรูปอักษรแล้ว ย่อมเป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็น “กาตา” พอใช้ได้ แต่เนื้อความไม่ให้
4. ชะเอม แก้วคล้าย : คำว่า “วิภูตฺไยษ” แยกเป็น “วิภูตฺย” กับ “เอษ” จะเห็นได้ว่าเนื้อความของจารึกนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับพระศิวะเลย เป็นการประกาศเกียรติคุณของพระมหากษัตริย์องค์หนึ่งเท่านั้น
5. ชะเอม แก้วคล้าย : คำว่า “ศิลาสฺ” ซึ่งเป็นคำที่สำคัญมาก เมื่ออ่านผิด ทำให้ข้อความในจารึกเปลี่ยนไปด้วย ศาสตราจารย์ ยอร์ช เซเดส์ อ่านคำนี้ว่า “ศิวำสฺ” โดยตัดเป็น ศิว (พระศิวะ) กับ อํสุ (รูป) ความจริง ศิว กับ อํสุ สนธิกันจะได้รูปเป็น ศิวํสฺ เมื่อตัดเป็น ศิวำสฺ แล้วก็ไม่มีนิคหิต ( -ํ ) เครื่องหมายแสดง ทฺวิติยาวิภัตติ ที่จะให้แปลว่า “ซึ่งรูปของพระศิวะ” และ อักษร “สฺ” มีจุดล่างเป็นพยัญชนะครึ่งตัว ไม่อาจแปลว่า “รูป” ได้ ส่วนที่อ่านว่า “ศิลาสฺ” เพราะอักษร “ล” ชัดเจน เพียงแต่มีรอยหินแตกพาดจากหัวไปถึงหางอักษร “ล” จึงทำให้เข้าใจว่าเป็นอักษร “ว” ได้ ส่วนที่มองเห็นเป็นรูปนิคหิต ( -ํ ) บนสระ “อา” นั้น เป็นรอยหินแตก เพราะมีอยู่มากมายหลายจุดด้วยกัน ดังรูปอักรจารึก “ศิลาสฺสฺถาปเยตฺโส” เมื่ออ่านเป็น “ศิลาสฺ” ก็จะได้รูป ทฺวิติยาวิภัตติ คือ “ศิลาะ” เพราะมีอักษร “สฺ” อยู่หลัง จึงให้แปลง วิสรคะ ( - ะ) เป็น “สฺ” แปลรับกับ สฺถาปเยตฺ ว่าได้สร้างแล้วซึ่งศิลาทั้งหลาย หมายถึงศิลาจารึกนั้นเอง