"อนึ่ง บุคคลอันเสียบสัตว์ทั้งเป็นด้วยหลาวถึงแก่ความตาย บางทีจับสัตว์โยนเข้าในกองไฟให้ตายก็ดี บุคคลอันเผาบ้านเมืองให้สัตว์อันอยู่ในบ้านเมืองตายก็ดี ก็ไปตกในตาปนรกมีขวากกรดเสียบสัตว์นรกไว้แล้วบังเกิดเปลวเพลิงลุกขึ้นมาจากแผ่นดินเหล็กเผาสัตว์นรกให้ถึงแก่ความวินาศตาย แล้วเป็นขึ้นมาอีกเล่า ทนทุกข์เวทนาอยู่สิ้นกาลนานถึงหมื่นหกพันปี ในตาปนรกแต่ละวันๆ นั้นได้ 928 โกฏิ กับ 6 ล้านปีในมนุษย์โลก”

ภาพตาปนรก (ที่มา : สมุดภาพไตรภูมิฉบับอักษรขอม ภาษาไทย, 2552)

ในไตรภูมิกถา เรียก ‘ตาปนรก’ว่า นรกแห่งความร้อน ตั้งอยู่ในภายใต้ถัดมหาโรรุวนรกลงไป นรกขุมนี้เต็มไปด้วยไฟลุกท่วม ในไฟนั้นสะพรั่งไปด้วยอาวุธ เช่น ดาบ หอก แหลน เป็นต้น คอยพุ่งเข้าทิ่มแทงและเสียบร่างสัตว์นรกทั้งหลาย เมื่อสัตว์นั้นโดนไฟย่างจนกรอบหลุดร่วงลงมา ก็จะถูกสุนัขตัวใหญ่เท่าช้างวิ่งเข้ามากัดทึ้งจนเหลือแต่กระดูก สัตว์ใดหนีสุนัขนั้นได้ก็จะถูกนายนิรยบาลจับทิ่มหอกแล้วตั้งขึ้นย่างอีกครั้ง เมื่อตายแล้วจะกลับมาสมบูรณ์เพื่อรับโทษใหม่อีกจนกว่าจะหมดโทษเช่นเดียวกับนรกขุมก่อนๆ สัตว์นรกนี้ต้องรับโทษเป็นเวลาสองพันเก้าร้อยสี่สิบเจ็ดล้านสามแสนเก้าหมื่นสองพันล้านล้านปีมนุษย์ หรือหนึ่งหมื่นหกพันปีนรก
  
อกุศลกรรม หรือ บาป ที่ทำให้ไปตกในนรกขุมนี้ คือ เมื่อครั้งเป็นมนุษย์ได้เสียบสัตว์ทั้งเป็นจนถึงแก่ความตาย, โยนสัตว์เข้าไปในกองไฟ, เผาบ้านเมืองให้สัตว์อันอยู่ในบ้านเมืองตาย, เผาโบสถ์วิหารหรือศาลาการเปรียญ ฯลฯบาปกรรมเหล่านี้เป็นต้น ส่งผลให้เขาต้องไปตกนรกในตาปนรก

 
จบตอนที่ 6

ผู้เขียน : นวพรรณ ภัทรมูล

คำสำคัญ : จารึกเรื่องนิรยกถา จารึกวัดพระเชตุพนวิมลมังคลารามฯ จารึกวัดโพธิ์ นรกในจารึก